Tenzij je Arne dan wel Carlos heet of een vertegenwoordiger in wol bent, kun je als man deze blog maar beter overslaan. De volgende tekst gaat namelijk uitsluitend over het ultieme geluksmoment dat vrouwen ervaren bij het kopen, vasthouden en hebben-hebben-hebben van mooie bolletjes wol.
Mocht er ooit iemand op het idee komen om iets wetenschappelijks te publiceren over dit fascinerende onderwerp, dan had hij of zij zeker de handwerkbeurs in Zwolle als onderzoeksterrein kunnen gebruiken. Aangezien ik daar niemand in een witte jas met legio afvinklijsten onder de arm en een spiedend oog door de IJsselhallen zag struinen, heb ik me – als zelfbenoemd ervaringsdeskundige – maar over dit onderwerp gebogen. Vrouwen en wol, er gaat een wereld (èn een portemonnee) voor je open!
Op vrijdag 12 februari draaide ik de hele dag mee in de stand van Rits In. ’s Ochtends heb ik als Mooi van draad een demonstratie handschoenen borduren gegeven, ’s middags gezellig met Nina ons boek ‘Vrolijk Handwerk’ gesigneerd voor Bonthuishouden. De speciale beursactie rond het patroon van mijn gehaakte boodschappentas voor Mooi van draad was echt een succes! Superleuk om de afgelopen week weer veel van die gehaakte tasjes via Instagram of Facebook voorbij te zien komen in alle mogelijke kleuren van ByClaire2. Mocht je graag het PDF patroon willen kopen, stuur dan een mailtje naar info@mooivandraad.nl
In de stand van Rits In sprak ik een hoop aardige bekenden – een beurs in Zwolle blijft natuurlijk een thuiswedstrijd – en veel van hen vertelden dat ze al tal van projecten uit ‘Vrolijk handwerk’ hadden gemaakt. Onder hen een drietal opgewekte oudere dames die precies een jaar geleden het boek op de beurs kochten. Daar word je echt blij van! Zo voerde ik ook gezellige gesprekjes met andere handwerkboekenschrijfsters, bloggers en wolwinkel medewerksters, maar ondertussen werd ik toch wel steeds nieuwsgieriger naar de goed gevulde tassen die al die opgetogen handwerksters bij zich droegen. Na het afrekenen aan de kassa bij Mieke en Evelien begon ik daarom maar eens onbeschaamd een paar weglopende dames te ondervragen: “Wat heb je voor moois gekocht?” Met andere woorden; mag ik even in je tasje gluren?
Bij een gemiddelde tascontrole hoef je natuurlijk niet te rekenen op een positieve reactie van wie dan ook, maar in dit geval begon elke ondervraagde spontaan te stralen en dook vervolgens vergenoegd in haar tas. Er ontstond steevast een geanimeerde conversatie en op basis van al die gesprekken destilleerde ik het volgende ‘wol’ gesprekje:
“Eerst moet ik natuurlijk nog wel een aantal handwerkprojecten afmaken, maar als dat klaar is ga ik aan de slag met deze bolletjes wol. Ik heb net een nieuwe haakboek gekocht en daar ga ik wat leuks uit maken. Nee, nu echt iets voor mezelf, want vriendinnen en familie hebben al genoeg gekregen. Tja, de wol is wel een beetje duur, maar als je wat moois maakt moet je gewoon goede wol hebben en daarnaast is er maar een keer per jaar een handwerkbeurs nietwaar? De vorige keer heb ik sommige wol laten liggen en thuis baalde ik als een stekker dat ik het niet had gekocht. Ja, mijn vriend zal wel weer mopperen over al die mega voorraden en dat we thuis inmiddels een wolwinkel kunnen beginnen. Trek ik me niets van aan hoor, wie wordt er nu niet blij van het kopen van al die mooie bolletjes, ha, ha, ha! Ik ga nu eerst nog even verder naar een andere stand, want daar hebben ze een leuk patroon met bijbehorend garen en dat staat ook nog op mijn lijstje. Als ik thuis ben ga ik meteen beginnen. Gelukkig kun je hier trouwens pinnen, want ik zit al zwaar over mijn budget!”
Mocht je jezelf in het bovenstaande in meer dan 5 uitspraken herkennen, dan hoor je zonder pardon tot de ultieme doelgroep van deze blog. Ikzelf namelijk ook, behalve dan het feit dat mijn echtgenoot na 20 jaar huwelijk niet meer reageert op al die wolbalen in huis, maar slalommend door de woonkamer gaat als ik gelijktijdig aan meerdere handwerkprojecten werk…
Het meest grappige van mijn tasjescontrole was wel de reactie van Loes Verhoeven van Freubelweb, die bij de eerste ontmoeting op de beurs zei niets noodzakelijks nodig te hebben. Nou ja, dat kan. Na een dik uur kwam ze toch enthousiast even terug naar stand 14 en – hop! – daar ging haar tas met vergaarde schatten voor mij open. Vrouwen en wol, ze gaan steevast voor de bijl!
Allereerst is wol bedoeld om mee te breien en te haken, maar ik mag er ook zo ontzettend graag naar kijken. Samen met Bregina Tuinstra – werkzaam bij ’t Voorpand in Vollenhove en het tijdschrift Wieke Magazine dat tijdens de beursdagen de introductie beleefde – heb ik minstens een paar minuten onafgebroken naar een paradijselijk geverfd strengetje garen gekeken en met elkaar over de pracht ervan gesproken. Het beeld van dat gedraaide woljuweeltje op haar hand staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Woljuweeltjes, sommige stands lagen er vol mee. Vooral de gedraaide strengen in alle verlopende kleuren van de regenboog. Het zag er zwart van de dames, die de strengen oppakten, liefkozend streelden als waren het pasgeboren lammetjes, deze voorzichtig weer terug legden, met hun vriendin bespraken wat ze ervan zouden gaan maken àls ze de wol zouden kopen en dan weer een volgende streng aanwezen dat ook handgeverfd en afkomstig was van een kudde schapen die je op internet ‘live’ kunt zien grazen in de Schotse Hooglanden.
Nu heb ik het nog niet eens gehad over de brei- en haaknaalden die het feest dat handwerken heet – compleet maken. Mij kun je werkelijk wegdragen bij houten breinaalden voorzien van geverfde knopjes, al dan niet gedecoreerd met bloemetjes. Inmiddels heb ik thuis zeker 6 paar naalden nr. 5 – blijkbaar zijn die het beste om te beschilderen – maar kon ik het ook deze beurs niet laten om weer een nieuw paar aan te schaffen bij de stand van Wolgoed. Het zijn breinaalden met een goed verhaal; gemaakt van ‘sustainable’ berkenhout uit Berlijn, worden ze aldaar ook nog eens handbeschilderd door een klein bedrijfje. Daarnaast breit berkenhout fantastisch door de gladde schuring en de flexibele werking van het hout. In combinatie met mooie bolletjes wol en het maken van een ‘hebberige’ foto is mijn geluk dan compleet en met met mij die van veel andere blogsters of bloglezeressen.
Het liefst stop ik nieuw aangeschafte wol in een bijpassend mandje. In het ergste geval wordt dit mandje dan dezelfde dag speciaal voor dit doeleinde aangeschaft. De Nederlandse vertegenwoordigster van het Deense merk Rice, wist ooit aan een goede kennis van mij te vertellen, dat het kleurrijke bedrijf daarom zoveel manden in de collectie heeft. Creatieve vrouwen hebben altijd mandjes nodig om hun (wol)werkzaamheden te bergen en te ordenen. Vrouwen en wolmandjes- wellicht de aanzet voor een nieuw onderzoekje op de beurs van volgend jaar. Ik ga alvast een vragenlijstje opstellen!
